Stefan Perceval studeert in 1998 af aan het HIDK – Studio Herman Teirlinck. Stefan acteert, regisseert en schrijft voor Victoria (nu Campo), HET TONEELHUIS, HETPALEIS, 4 Hoog,Malpertuis, HET GEVOLG, Tutti Fratelli. Van Maaseik, over Avignon en Berlijn tot in Shanghai. Ondertussen acteert Stefan in talrijke televisiereeksen en films. Sinds 2014 is Stefan directeur en artistiek leider bij HETGEVOLG in Turnhout.

Met “Wij?”, een productie die hij opzet met de jongens van het vierde jaar hout van het VTI uit Kontich, gooit hij hoge ogen en zet het beroepsonderwijs in een nieuwe daglicht.

Vanaf 2006 ontwerpt Stefan een unieke methode om iedereen te helpen via theater hun verhaal te vertellen.  In opdracht van de Canon Cultuurcel zet hij het  project  “Zwarte Engel” op samen met Buso school Zonneweelde uit Lommel. Uit dit project ontstaat de nood om zelf een platform voor individuele begeleiding op te zetten, PONT. Stefan zet vele projecten uit in verschillende niveaus van het onderwijs.

Stefan geeft regelmatig workshops en lezingen aan de universiteiten van Leuven, Gent, Brussel (VUB), Amsterdam en Utrecht over zijn “kunsteducatieve projecten”.

In maart 2011 kreeg Stefan “De gouden klaproos” in de categorie Toneel literatuur, een erkenning van de leden van auteursvereniging Sabam voor Vlaamse jonge scheppende kunstenaars voor hun prestaties, inzet en gedrevenheid.

Tijl Bossuyt van “de Veerman” schrijft over Stefan:

“Hij kijkt, proeft, smaak, voelt en hoort wat er rondom hem is en dan is het dromen al lang begonnen. Grenzeloos dromen.
Hij stelt een vraag, of is het “de vraag”? Niets of niemand die antwoorden kan, behalve hijzelf, en dat doet hij  dan stotterend en stotend met woord en gebaar. Soms met bravoure soms heel klein en bijna geniepig maar toch altijd zichtbaar. “Overdracht” is zijn ding! OF hij schrijft of spreekt of dans hij is er altijd uit een stuk. Weg met twijfel en weg met die panische angst van een bestaan. Ook als hij een mens of een groep aanspreekt om mee zichzelf kenbaar te maken doet hij het zo, zonder angst vragen “hoe is het?” niet meer maar zeker niet minder, en dan luisteren naar elke zucht, elke letter, elk gebaar! Dat alles zijn de punten waar hij mee speelt,  want laat ons wel wezen hij speelt! Hij speelt de ziel het lijf uit tot er niets meer overblijft, hij heeft zich over aan het spel en de overdracht keer op keer op keer. Meer moet het niet maar minder evenmin.”